Regisseur Todd Solondz debuteerde met Welcome to the
Dollhouse, een tragikomisch portret van een gepest meisje, dat haar best doet
om ergens bij te horen maar altijd tot buitenbeentje wordt veroordeeld. Solondz
werkt met karikaturen, maar legt daarmee wel de vinger op de zere plek. Hij
heeft een cynische kijk op de Amerikaanse maatschappij, en in het bijzonder het
zogenaamd vreedzame leven in de buitenwijken.
Zijn wrange blik op de vaak verborgen 'outsiders' van de
moderne samenleving, vormt ook de basis voor Happiness. Maar dit keer pakt
Solondz het groter aan, met een vorm die doet denken aan Altman's Short Cuts.
Hij volgt verschillende personages die allemaal gekweld worden door emotionele,
vaak seksuele, problemen. Dat hij daarbij ook het precaire onderwerp pedofilie
niet schuwt, werd hem door het Amerikaanse publiek niet altijd in dank
afgenomen.
Centraal staan drie zusters. De oudste, Trish, heeft een
gezin en is gelukkig getrouwd met een psychiater. Helaas weet zij niet dat haar
man een seksuele voorkeur heeft voor kleine jongetjes. Joy, de middelste
zuster, sukkelt in de liefde en in haar werk. Ze zou het liefst een beroemd
zangeres worden, maar haar omgeving heeft voornamelijk medelijden met haar.
De jongste en knapste zuster is Helen. Zij heeft succesvolle
carrière en minnaars bij de vleet, maar 'mist' toch iets op seksueel gebied. Ze
voelt zich aangetrokken door een mysterieuze telefoonterrorist, niet wetende
dat het haar te dikke buurman is, die met zijn problemen naar de psychiater
gaat. Inderdaad: de man van Trish. En zo is de cirkel rond.
Op ingenieuze wijze weet Solondz de vele verhaallijnen te
verbinden. Alle personages zijn op zoek naar het geluk, ontevreden als ze zijn
in hun bestaan. Met een ideaalbeeld in hun hoofd, wringen ze zich in bochten om
geaccepteerd te worden door de maatschappij, in plaats van zichzelf te
accepteren met hoe ze zijn.
In het geval van de pedofiel wordt dat natuurlijk lastig. De
man weet dat hij onschuldige kinderzieltjes beschadigt, maar kan zichzelf niet
in bedwang houden. De openhartige gesprekken met zijn eigen zoontje over het
onderwerp masturbatie worden dan ook des te beklemmender.
Daar ligt de kracht van Happiness. De film is komisch,
maar shockeert tegelijk. De personages lijken weliswaar zo uit Fargo te zijn
weggelopen, maar hun problemen zijn ongemakkelijk reëel. En zo wordt de
toeschouwer meer dan twee uur lang heen en weer geslingerd tussen leedvermaak
en tragiek, zonder ook maar één ogenblik te vervelen (Jasper van Oosten).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten