Muziek uit La Notte di San Lorenzo

Nicola Piovani (1946)

Nicola Piovani (26 mei 1946, Rome) is een licht-klassiek musicus, theater- en filmcomponist en de winnaar van een Oscar voor de soundtrack van La Vita è Bella (1998).

Na zijn middelbare schooltijd bezocht hij de Sapienza Universiteit van Rome. Hij behaalde een graad in piano behaalde op het Verdi Conservatorium in Milaan (1967) en later een graad in orchestratie bij de Griekse componist Mano Hadjidakis.

Zijn bekendste composities heeft hij gemaakt voor Federico Fellini, waaronder Intervista, Ginger e Fred en La Voce della Luna. Jaren later componeerde hij een ballet, het Balletto Fellini.

In 2000 werd de soundtrack van La Vita è Bella genomineerd voor een Grammy Award in de categorie Beste Instrumentele Compositie voor een Speelfilm, Televisiefilm of Ander Medium. Hij verloor van Randy Newman. In 2005 was hij een jurylid op het 27th Moscow International Film Festival. Door zijn composities voor recent werk van de Franse regisseurs Danièle Thompson, Philippe Loiret en Eric-Emmanuel Schmidt ontving hij in 2008 de titel Chevalier in de orde van Des Arts et des Letters op het filmfestival van Cannes.

Tot de dag van vandaag heeft Piovani meer dan 130 soundtracks geschreven. Hij is van mening dat teveel sound­tracks een componist lui maken; in theatermuziek wordt pas echt vakmanschap gevergd. Aldus gaat hij verder met het componeren voor muziektheater, maar hij componeert ook concerten en kamer­muziek.

Paolo en Vittorio Taviani

Paolo and Vittorio Taviani]; born 8 November 1931 and 20 September 1929 respectively, both in San Miniato, Tuscany, Italy) are noted Italian film directors and screenwriters. They are brothers, who have always worked together, each directing alternate scenes.

At the Cannes Film Festival the Taviani brothers won Palme d'Or and the FIPRESCI prize for Padre Padrone in 1977 and Grand Prix du Jury for La Notte di San Lorenzo (1982). In 2012 they reached again the top prize in a major festival, winning the Golden Bear at the Berlin International Film Festival with Caesar Must Die.

They began their careers as journalists. In 1960 they came to the world of cinema directing, with Joris Ivens the documentary L'Italia non è un Paese Povero (Italy is not a poor country), and they went on to direct two films with Valentino Orsini Un Uomo da Bruciare (1962) and I Fuorilegge del Matrimonio (1963).

Their first autonomous film was I Sovversivi (The Subversives, 1967), with which they anticipated the events of 1968. With actor Gian Maria Volonté they gained attention with Sotto il Segno dello Scorpione (Under the Sign of Scorpio, (1969) where one can see the echoes of Brecht, Pasolini and Godard.

In 1971 they co-signed the media campaign against Milan's police commissioner Luigi Calabresi, published in the magazine L'espresso.

The revolutionary theme is present both in San Michele Aveva un Gallo (1971), an adaptation of Tolstoy's novel The Divine and the Human, a film greatly appreciated by critics, and in the film Allonsanfan (1974), in which Marcello Mastroianni has a role as an ex-revolutionary who has served a long term in prison and now views his idealistic youth in a much more realistic light, and nevertheless gets entangled in a new attempt in which he no longer believes.

Their next film Padre Padrone (1977) (Palme d'Or at the Cannes Film Festival), taken from a novel by Gavino Ledda, speaks of the struggle of a Sardinian shepherd against the cruel rules of his patriarchal society. In Il Prato (1979) there are nonrealistic echoes, while La Notte di San Lorenzo (Saint Lorenzo's night) (1982) narrates, in a fairy-tale tone, a marginal event in the days before the end of World War II, in Tuscany, as seen through the eyes of some village people. The film was awarded the Special Jury Award in Cannes.

Kaos (1984) - another literary adaptation - is a poignantly beautiful and poetical film in episodes, taken from Luigi Pirandello's Short Stories for a year. In Il Sole Anche di Notte (1990) the Taviani brothers transposed in 18th century Naples the story from Tolstoy's "Father Sergius".

From then onwards, the Taviani's inspiration proved faltering. Successes like Le Affinità Elettive, (1996, from Goethe) and an attempt to woo the international audiences like Good Morning Babilonia, (1987), on the pioneers of cinema history, alternate with lesser films like Fiorile (1993) and Tu Ridi (1996), inspired by the characters and short stories of Pirandello.

In the 2000s, the two brothers turned successfully to directing television films and miniseries. They gave a respectful adaptation of Tolstoy's Resurrection (2001) and Luisa Sanfelice (2004) a sort of romantic-popular ballad from a book by Alexandre Dumas.

Literary adaptations continue with La Masseria delle Allodole (2007), presented at the Berlin Film Festival in the section 'Berlinale Special'.

Their film Caesar Must Die won the Golden Bear at the 62nd Berlin International Film Festival in February 2012.[1] The film was also selected as the Italian entry for the Best Foreign Language Oscar at the 85th Academy Awards, but it did not make the final shortlist.

Bron: Wikipedia

La Notte di San Lorenzo

DE REGISSEURS

De gebroeders Vittorio (1929) en Paolo (1931) Taviani hebben altijd gezamenlijk films gemaakt. Wat dat betreft lijken ze een beetje op de gebroeders Coen uit Amerika. In de jaren 60 begonnen ze met politiek ge-engageerde films, waarbij ze hun communistische overtuiging niet onder stoelen of banken staken. Eind jaren 70 werden hun films wat minder politiek en wat meer verhalend. Het is ook in deze periode (eind jaren 70 tot en met eind jaren 80 van de vorige eeuw) dat ze hun beste films gemaakt hebben.

Evenals bij Murnau (zie "Sunrise" (1927) en "City girl" (1930)) speelt de tegenstelling tussen stad en platteland in de films van de gebroeders Taviani een grote rol. Deze tegenstelling is echter anders dan bij Murnau. Bij Murnau staat de grote stad voor progressief maar ook losbandig. Het platteland staat voor conservatief maar ook voor morele waarden. De gebroeders Taviani plaatsen de tegenstelling meer in het licht van de verlichting. In de grote stad is alles rationeel. Op het platteland leeft men nog dichter bij de natuur. Er is nog plaats voor bijgeloof en het besef dat er meer is tussen hemel en aarde dan wat rationeel verklaard kan worden. Hun sympathie bij deze tegenstelling ligt duidelijk bij het platteland. Daardoor zit er vaak een bovennatuurlijk element in hun films, dat we ook bij Zuid Amerikaanse schrijvers als Marquez en Allende aantreffen.

Ook hebben ze bij het filmen vaak oog voor de schoonheid van het landschap. Soms komen ze zelfs dicht in de buurt van mooifilmerij. Zo passeren de landschappen van Sardinië ("Padre Padrone", 1977), Toscane ("La notte di San Lorenzo", 1982 en "Fiorile", 1993) en Sicilië ("Kaos", 1984) de revue.

Na Fiorile (1993) ging de originaliteit van hun films achteruit en dreigde de gebroeders in de vergetelheid te raken, totdat ze met "Ceasar must die" (2012) weer van zich deden spreken.

HET VERHAAL

In Italië is 10 augustus de nacht van Sint Laurentius. In deze nacht mag je bij het vallen van een ster een wens doen. Aan het begin van de film wenst een vrouw dat ze haar zoon het verhaal mag vertellen van diezelfde Laurentiusnacht in 1944.

De oorlog loopt op zijn einde, de Amerikanen zijn in aantocht. De Duitsers en de met hen collaborerende fascisten worden steeds wanhopiger. De Duitsers zijn van plan de huizen in het plaatsje San Martino op te blazen, en verordonneren de bewoners zich te verzamelen in de plaatselijke kathedraal. Een groep bewoners vertrouwt het niet en trekt er in het midden van de nacht tussenuit. Het platteland op, de Amerikanen tegemoet. Het is het begin van een gedenkwaardige odyssee.

Aan het eind van de film blijkt dat de moeder het verhaal heeft verteld aan een slapende baby, dus eigenlijk aan zichzelf. En aan ons natuurlijk!

COMMENTAAR

"La notte di San Lorenzo" (1982) is de middelste film van de periode die begint met "Padre Padrone" (1977) en eindigt met "Kaos" (1984), en die algemeen beschouwd wordt als het hoogtepunt van de carrière van de gebroeders Taviani. Toch valt de film een beetje tegen.

De opzet is op zich veelbelovend. Oorlog is per definitie een periode van geweld, maar dit geldt des te sterker voor het einde van een oorlog. De verliezers zijn wanhopig en maken, als een kat in het nauw rare sprongen. Het is dan ook een risicovolle onderneming om in zo'n periode met een groep ongewapende burgers (waarvan sommige oud of zwanger, in elk geval kwetsbaar) door het open veld te trekken. Daar komt nog bij dat het geen echt doelgerichte missie is, want er gaan wel geruchten dat de Amerikanen dichtbij zijn, maar waar precies? In zo'n situatie is men aangewezen op elkaar en zet de gedachte dat het elk moment voorbij kan zijn aan tot reflectie en terugkijken op cruciale momenten uit het eigen leven. Het is ook een situatie waarin zaken geen verder uitstel dulden en lang bewaard gebleven geheimen naar de oppervlakte borrelen.

Het is met andere woorden niet alleen een oorlogsfilm, maar ook een film waarin we kennis maken met het leven van de groepsleden. En daar zit meteen het zwakke punt van de film, want de groep is te groot. Daardoor leren we de mensen niet echt goed kennen en blijft de film teveel hangen in een verzameling losse scenes. Overigens, soms wel hele mooie scenes. Ik noem er drie:

• De scene tijdens de eerste nacht, waarin de weggetrokken bewoners om drie uur 's nachts met spanning wachten op de explosies waarmee hun huizen zullen worden opgeblazen. Een meisje denkt terug aan haar ouderlijk huis, en we zien haar herinneringen aan het huis (van peuter tot puber) in beeld gebracht.
• De scene waarin men besluit om een schuilnaam aan te nemen. Men gaat de kring rond en iedereen moet een schuilnaam voor zichzelf bedenken. De meeste schuilnamen zijn verrassend veelzeggend over de persoon die ze kiest.
• Tot slot de mooiste scene van allemaal. Tijdens de tocht wordt de leden van de groep onderdak verleend bij boeren. Een weduwe en een weduwnaar komen op één kamer terecht (de gastheer denkt dat het een stel is). Op hun oude dag bekennen ze elkaar de liefde die ze als jongelingen eens voor elkaar gevoeld hebben.

Frank de Jong

La Notte di San Lorenzo

Regie: Paolo Taviani, Vittorio Taviani | 105 minuten | drama, oorlog, fantasie

In afwachting van de komst van de Amerikaanse bevrijders hebben de Duitsers in het Toscaanse dorpje San Martino alle huizen die ze van plan zijn om op te blazen met een geverfd kruis op de gevel gemarkeerd. Om drie uur ‘s nachts zal het dorp voor het grootste deel verwoest worden. De dorpelingen moeten zich verzamelen in de kerk waar ze veilig zullen zijn. Voor de vele onderduikers die zich voor de Duitse bezetters en collaborerende fascisten verborgen moeten houden, is dit geen optie. In de kerk schuilen staat gelijk aan de dood.

Bovendien twijfelt een van de oudere inwoners Galvano Galvani (Omero Antonutti) aan de betrouwbaarheid van de Duitse toezegging. Er is een Duitse militair vermoord en de dader is nog niet gevonden. Hij is bang dat de bezetters zich voor deze moord op de dorpelingen zullen wreken. De dorpelingen delen zich op in twee groepen waarvan de ene in de kerk gaat schuilen en de andere na het invallen van de nacht met Galvano vertrekt in de hoop de wraakzucht van de Duitsers te ontlopen en hun bevrijding te bespoedigen door de Amerikanen tegemoet te lopen.

‘La Notte di San Lorenzo’ is een sprookjesachtige film van de gebroeders Taviani met die fraaie mix van dromerigheid, magisch realisme, grof geweld en romantiek die zo kenmerkend voor hun werk is. Het lieflijke Toscane is hier het toneel van de harde strijd om het lijfsbehoud en de bittere vijandigheid tussen de collaborerende fascisten en de rest van de bevolking die in feite nog levensbedreigender is dan de Duitse bezetting. De fascistische dorpelingen kennen natuurlijk de rest van de bevolking meestal persoonlijk, wat soms leidt tot gruwelijke kwaadaardigheid in de idyllische, landelijke omgeving. Door deze botsing is de verbijstering van de slachtoffers en toeschouwers van het geweld nog indringender.

De vermenging van dromerige schoonheid en rauwe werkelijkheid laten de regisseurs het mooiste tot uiting komen door plotseling uit een korenveld een falanx hoplieten, een linie van zwaarbewapende krijgers uit de oudheid, te laten oprijzen en meestrijden. Hieruit blijkt het meesterschap van de broers dat ze iets dat zo onwaarschijnlijk is, zo normaal kunnen laten lijken. Dat ze naast alle geweld en hardheid ook ruimte geven aan de liefde in al haar facetten en de fantasiewereld van een klein kind levendig opvoeren maakt ‘La Notte di San Lorenzo’ tot een memorabele film.

Diana Tjin-A Cheong

De titel verklaard..

Notte di San Lorenzo

Notte di San Lorenzo; "de nacht van de wensen"; is er een sterrenregen die goed is te zien rond het hele Gardameer. En ziet u een vallende ster dan mag u natuurlijk een wens doen. De sterrenregen is tussen 22:00 en 04:00 te zien. In Bardolino en Peschiera wordt de Notte di San Lorenzo gevierd met festivalletjes met natuurlijk eten, entertainment, muziek en wijn.

"La Notte di San Lorenzo" – ook wel de nacht van de wensen genoemd – is een nacht waarin de Heilige Laurentius wordt herdacht in de legendarische sterrenregen plaatsvind. Elk jaar op 10 augustus wordt namelijk de meteorieten gordel van de Perseïden doorkruist met de aarde, waardoor er ontelbare vallende sterren ontstaan, die met de telescoop op met het blote oog te zien zijn. Die sterrenregen op Laurentius-dag, is afkomstig van de komeet Swift-Tuttle, die in deze tijd rond de zon cirkelt en kleine deeltjes verliest. Er zijn dan tussen de 90 en 200 vallende sterren per uur te zien.

Tussen 22 uur en 24 uur is de beste tijd om te kijken. In de Italiaanse volksmond wordt deze sterrenregen ook wel Laurentius tranen genoemd en gaan terug naar de martelaar Laurentius. Laurentius was een jonge priester die in Rome leefde en voor oude en zieke mensen zorgde, totdat hij werd opgepakt en op 10 augustus 258 na Christus en doodgemarteld werd op een brandend rooster, omdat hij het geld van de kerk verdeelde onder de arme mensen. Sinds die tijd regende het ieder jaar vallende sterren. Op veel plaatsen zijn er op deze dag speciale evenementen, zoals bijvoorbeeld in Suveroto of in Massa Marttima. In Grossetto vindt een grote optocht plaats, aangezien de heilige Laurentius daar patroonheilige is.