Amarcord (volgens Ada)

Amarcord is gebaseerd op Fellini’s jeugdherinneringen in het vooroorlogse Italië. Amarcord is dialect voor ‘ik herinner’. De plaats is Rimini, de geboorteplaats van Fellini. Een film met een sterk autobiografische inslag. Het verhaal van de tiener Titta die verlangt naar de vrijheid van volwassenheid. Titta voert een strijd met zijn vader, haalt fratsen uit, gaapt naar vrouwen en heeft een aantal ervaringen, die horen bij het leven van een tiener.

Fellini’s verteltrant laat veel ruimte voor andere portretten in het leven van Titta. Oom Teo, die vanuit een boom roept dat hij een vrouw wil. Volpina, de prostituee die lijkt weggelopen uit Satiricon. Gradisca, een mooie rijzige vrouw, die mag genieten van de aandacht van alle mannen in de stad (Fellini pakt de ontluikende seksualiteit van Titta groots aan). De vrouw van de tabakswinkel en niet te vergeten de man die zich zelf tot de historicus van de stad verklaart. De man spreekt regelrecht in de camera als hij zijn verhaal houdt over de tradities en overleveringen van de stad. Fellini laat een gemeenschap van volwassenen en kinderen zien. De echtheid van zijn personages, grote neuzen, boertige uitstraling , doorleefde gezichten, heel dikke , heel dunne en  heel kleine mensen, is ongekend.

Magisch en ontroerend is de scene in de mist. Niemand kan iets zien. Opa raakt de weg kwijt voor zijn eigen huis. Het broertje van Titta komt naar buiten en loopt in een expressionistisch landschap van uitgeknipte bomen. De beelden hoeven niet gesnapt te worden. Het is gewoon zoals het is. Bij Fellini is het niet altijd zo bedoelerig.

Het is een diep persoonlijk werk waarin Fellini met een satirisch oog kijkt naar zijn jeugd en het dagelijkse leven van de stad. Sociale rituelen, fantasieën van de mannen en het fascisme zijn wat topics die Fellini voor de lens brengt. Amacord begint een beetje traag, en met Fellini’s episodisch verhaal beweegt het zich voort met horten en stoten. Sommige zijstapjes zijn fascinerend en sommige zijn grappig. Fellini’s aanstekelijke vreugde compenseert voor de scenes die de tand des tijds misschien niet helemaal hebben doorstaan. Het is grappig om te zien dat een arthousefilm gemixt kan worden met wat ‘onderbroekenlol’.

De eerste film over zijn geboorteplaats I Vitelloni maakte Fellini 20 jaar eerder.  Amarcord heeft net als zijn andere films dezelfde stijl. Een verfilming van een serie mijmeringen. Maar in Amarcord neemt hij zichzelf minder serieus. Dat komt de film ten goede. Fellini bewaart een steek onder water voor de Kerk. Hij steekt de draak met de pastoor die tijdens de biecht alleen geïnteresseerd lijkt in de zelf bevrediging van de jongens en al zeker niet geïnteresseerd is de strijd aan te gaan tegen het opkomende fascisme of de parochianen te steunen, die de strijd wel willen aangaan.