Sean Penn

Sean Justin Penn (Santa Monica, 17 augustus 1960) is een Amerikaanse acteur en regisseur. Penn is zoon van regisseur Leo Penn, die gedurende het bewind van McCarthy op een zwarte lijst stond omdat hij weigerde te getuigen. Hij heeft twee broers: acteur Chris Penn (1965-2006) en muzikant Michael Penn. Penns moeder is actrice Eileen Ryan, te zien in de rol van grootmoeder in de film At Close Range. Penn begon zijn carrière als Spicolli in de film Fast Times at Ridgemont High en verscheen sindsdien in meer dan veertig films. Hij kreeg tweemaal de Oscar voor de beste mannelijke hoofdrol van het jaar. De eerste won hij in 2003 voor de film Mystic River, de tweede in 2009 voor zijn rol als homorechtenactivist Harvey Milk in de gelijknamige film Milk. Hij werd nog drie keer eerder genomineerd voor een de Oscar in dezelfde categorie, voor zijn vertolkingen in I Am Sam, Sweet and Lowdown en Dead Man Walking. Zanger Eddie Vedder (bekend van Pearl Jam), die met Penn bevriend is, schreef voor enkele films waarin Penn acteerde of die door hem werden geregisseerd, soundtracks (waaronder Dead Man Walking, Into the Wild, I Am Sam).

Maatschappelijk Engagement
Penn was een militant tegenstander van de Irakoorlog. Tevens steunt hij Sea Shepherd en maakt hij deel uit van de adviesraad van deze organisatie.

Privéleven
Penn heeft een bewogen privéleven achter de rug. Hij was verloofd met actrice Elizabeth McGovern, in 1984 zijn tegenspeelster in Racing with the Moon. Hij trouwde Madonna in 1985 en scheidde in 1989 van haar. Vervolgens begon hij een relatie met Robin Wright, met wie hij in 1991 dochter Dylan en in 1993 zoon Hopper kreeg. In 1996 trouwden ze. In december 2007 was er voor het eerst sprake van een scheiding, maar de aanvraag werd ingetrokken. In april 2009 en in mei 2009 gebeurde hetzelfde. Op 12 augustus 2009 vroeg Robin Wright vervolgens definitief de scheiding aan. Sindsdien had Penn relaties met onder andere het fotomodel Jessica White, Scarlett Johansson en Stacey Koplin.

Bron: Wikipedia

Trailer U Turn

Recensie: U Turn

Regie: Oliver Stone | 125 minuten | drama, misdaad, thriller | Acteurs: Sean Penn, Jennifer Lopez, Nick Nolte, Billy Bob Thornton, Powers Boothe, Joaquin Phoenix, Claire Danes, Jon Voight

Geen weggegooide tijd, deze parodie op thrillers, roadmovies en smalltown America. Op basis van een scenario van John Ridley – een bewerking van diens roman ‘Stray Dogs’, ook de oorspronkelijke titel van deze film – bracht Oliver Stone een luilekkerlandcast bijeen die stuk voor stuk overtuigend hun ding doen. Ga er maar even voor zitten: Sean Penn als anti-held, Jennifer Lopez als femme fatale, Nick Nolte als boze (stief-)vader, Billy Bob Thornton als dorpsgek, Powers Boothe als corrupte sheriff, Joaquin Phoenix als hick, Claire Danes als vrouwelijke equivalent daarvan en Jon Voight als indiaanse bedelaar. Overkill is het niet, want iedereen kent zijn plaats.

Het is de grote verdienste van Stone en zijn mensen dat hij zonder groot thema toch een film met klasse maakt. Vooral het camerawerk, dat zelfs van een kleinbeeldtelevisie afspat: hallucinerende beelden als het onheil zich aandient; gezichtsshots van onderaf en tegen de zon in: film noir…

Maar U Turn past in geen enkel hokje. Als reguliere thriller is deze film eigenlijk onverkoopbaar. Omdat alles draait om ‘pech’ – misschien iets teveel – wordt zelfs het einde van de film daaraan opgeofferd. Stone zet je daarmee eigenlijk op het verkeerde been. Roadmovie-, lach-of-ik-schiet-, parodie- en thrillerelementen lopen constant door elkaar heen; denk je vervolgens dat het als thriller eindigt, kom je alsnog bedrogen uit.

Het gecompliceerde verhaal van Grace en Jake had misschien net iets meer aandacht verdiend, maar dat zal niet de bedoeling van Stone geweest zijn. U Turn is een broodje stijlvolle humor tussen de warme dramamaaltijden door. Niettemin worden de dramatische personages in deze film door Lopez en Nolte overtuigend neergezet; gelachen kan er worden er om het tienerstelletje Phoenix en Danes en bewonderend gegniffeld om automonteur Thornton, die daarvoor alleen maar in beeld hoeft te komen, of hij nu in zijn onderbroek staat of met een zwembril op radiatorslangen vervangt. Sean Penn is de duizendpoot van deze film: romantische held, slechterik, loser, huilebalk, vechtersbaas en arrogante stedeling. En passant zet Stone de Amerikaanse fascinatie met gezin en ras nog even te kijk. En die met auto’s. ,, It’s a ’64 ½ Mustang!”, krijst een verschrikte Bobby als de freaky automonteur zijn klassieke cabriolet uit elkaar wil halen. Jan-Kees Verschuure

Recensie: U Turn

Bobby Cooper (Sean Penn) is met zijn '64 Ford Mustang cabrio onderweg om in Vegas zijn schuld in te lossen en hoopt op die manier te vermijden dat hij voor een verder uitstel nog meer vingers verliest, hij heeft er immers maar 8 meer... Maar dan laat zijn auto het afweten en vertikt hij het om een U turn te maken...Het slappe begin van de film deed het slechtste vermoeden, maar eenmaal Penn langsgaat bij de garagist (een moeilijk herkenbare Billy Bob Thornton) voor de reparatie van zijn auto, gaat het volledig de andere, opperbeste kant uit. Voeg daarbij een knappe, verleidelijke, sexy Jennifer Lopez, een aantal zeer komische scènes, onverwachte wendingen die je zelfs op je ene hand niet meer kunt tellen en je hebt een topfilm... Topklasse van Oliver Stone enne... bedankt Oliver voor het ontbreken van een happy end!  Koenraad Adams

Oliver Stone

Oliver Stone werd geboren in New York City (1946) en was de zoon van een joodse vader en een Franse moeder. Hoewel hij opgevoed is als anglicaan, bekeerde hij zich later naar het Boeddhisme.
Stone was van april 1967 tot november 1968 aangesloten bij het Amerikaanse leger en is een veteraan van de Vietnamoorlog. Het is deze periode die vaak als inspiratie zal dienen voor heel wat van zijn films. Zo begon hij zijn carrière als regisseur met een kortfilm rond de oorlog en later veroverde hij de wereld met Platoon, een film over de oorlog in Vïetnam. Een onderwerp dat hij in Born on the Fourth of July nog eens ter sprake brengt. In 1987 draaide hij de film Wall Street over de Amerikaanse beurs.
In 1991 maakte Stone de film JFK, gebaseerd op het leven van president John F. Kennedy. De film baseert zich op één van de vele complottheorieën die er verschenen na de moord op Kennedy. JFK zou niet de laatste film worden die de regisseur maakte rond een Amerikaanse president, want in 1995 volgde Nixon, met Anthony Hopkins in de rol van Richard Nixon. In 2008 maakte Stone de film W. over het leven van George W. Bush.

Het merendeel van Stone's films is maatschappij-kritisch te noemen. Tegelijkertijd neemt hij het niet altijd even nauw met de waarheid. Met name in JFK en Nixon zaten veel aantoonbare historische fouten.
Stone is enkele malen gearresteerd voor het bezit van drugs, en heeft meerdere malen geprobeerd af te kicken. Dat laatste verklaart ook volgens filmcritici de unieke stijl die hij vaak hanteert. De benauwde en zeer energieke manier van filmen in Natural Born Killers uit 1994 is daar zeker een gevolg van. In de jaren 1980 probeerde hij van zijn cocaïneverslaving af te raken door het schrijven van een scenario voor de gangsterfilm Scarface, die gedeeltelijk gebaseerd is op de gelijknamige film uit 1932. De film werd geregisseerd door Brian De Palma en werd een cultfilm. In 2002 had Oliver Stone een driedaagse ontmoeting met Fidel Castro, die leidde tot de documentaire Comandante. Deze film werd door kritiek vanuit de Cubaanse gemeenschap, in de Verenigde Staten niet in de bioscopen vertoond. In 2008 verscheen de film in een aantal Nederlandse bioscopen. In 2006 verscheen World Trade Center in de bioscoop. De film is een relaas over de belevenissen van enkele brandweermannen die bekneld raakten in de puinhopen van het World Trade Center tijdens de aanslagen van 11 september 2001. In 2009 presenteerde hij de film South of the border op het filmfestival in Venetië. De film is een hommage aan de Venezolaanse president Hugo Chávez, die als genodigde de presentatie bijwoonde.

Oliver Stone won drie Oscars. In 1979 voor zijn scenario voor de film Midnight Express, in 1987 als Beste Regisseur voor de film Platoon en in 1990 als Beste Regisseur voor de film Born on the Fourth of July.